Podróże z duszą: CZERWIEC – miesiąc nadziei, radości
Czerwiec to czas, w którym nadzieja napełnia serca uczniów ostatniej klasy techników i liceów, że otrzymają świadectwa dojrzałości z dobrymi ocenami po trudach egzaminów maturalnych. A radość panuje w sercach uczniów, ale także ich nauczycieli, na czas wolny, na wakacyjne wyjazdy i nowe znajomości. Dla małych dziewczynek radością jest ubranie białych sukienek i sypanie kwiatków w czasie procesji Bożego Ciała. Ich rodzice, dziadkowie, a także starsze rodzeństwo radują się, że mogą adorować Jezusa w monstrancji na ulicach swojego miasta,czy też wsi, gdzie raz w roku odświętnie ubrani czczą śpiewem pieśni eucharystycznych i modlitewnym zamyśleniem. Radość sprawia całej rodzinie przygotowanie na tę procesję dekoracji okien, ukwieconych balkonów, często nowych odświętnych ubrań i świątecznego obiadu. Tam, gdzie na drodze procesji są ogródki to cieszą oczy kwitnące kwiaty. To czas kwitnienia pachnących piwonii. Te kwiaty od zeszłego lata będą zawsze przypominały mi nie tylko procesję Bożego Ciała, ale też pobyt na Litwie, gdzie szukałam korzeni rodzinnych. Te kwiaty są tam obecne w każdym ogródku. Moja babcia i rodzice urodzeni w Wilnie nie wyobrażali sobie, by w naszym ogródku przydomowym zabrakło tych kwiatów. Także w ogródkach krewnych i sąsiadów, którzy przybyli do Gdańska po tym, jak ich ukochane Wilno przejęli Litwini,w czerwcu królowały i pyszniły się pęki różowych piwonii obok innych kwiatów i grządek z warzywami. Słowem cała przyroda przystroiła się, by uczcić Pana Jezusa ukrytego w Hostii. Odkąd zobaczyliśmy z moim mężem w czasie naszych licznych wojaży świątynię pod wezwaniem Bożego Ciała w Krakowie w dzielnicy Kazimierz, to ten obraz mam przed oczyma w czasie procesji idącej ulicami naszej dzielnicy. Także wyłania się z mojej pamięci inna świątynia pod tym wezwaniem ufundowana przez znaną polską rodzinę magnacką Radziwiłłów w mieście NIEŚWIEŻ, obecnie na terenie państwa Białoruś.. Zwiedzaliśmy ją w 2011 roku wraz z ich odrestaurowywanym pałacem magnackim.
Czerwiec to także miesiąc poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. W tym miesiącu przez wszystkie dni w naszych kościołach odprawiane jest nabożeństwo ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa, gdzie śpiewamy Litanię. Potocznie znane jest to nabożeństwo jako czerwcowe. Dzień, który wybrał sobie Chrystus na Święto Jego Serca to piątek po oktawie Bożego Ciała. W ten dzień 10 czerwca 1675 roku nastąpiło czwarte, ostatnie wielkie objawienie skromnej zakonnicy z zakonu sióstr wizytek świętej Małgorzacie Marii Alacoque (1647 – 1690) we Francji. Żyła w klasztorze w Paray-Le-Monial. W czasie tego objawienia Pan Jezus dał jej 12 obietnic dotyczących czcicieli Jego Serca.
1/ Dam im łaski potrzebne w ich stanie.
2/ Ustalę pokój w ich rodzinach.
3/ Będę ich pocieszał w utrapieniach.
4/ Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinie śmierci.
5/ Będę ich błogosławił w ich przedsięwzięciach.
6/ Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia.
7/ Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8/ Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości.
9/ Będę błogosławił domom w których wizerunek Serca mojego będzie czczony.
10/ Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim.
11/ Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszym.
12/ W nadmiarze miłosierdzia Serca mojego przyrzekam tym wszystkim, którzy będą komunikować w pierwsze piątki miesiąca przez dziewięć miesięcy z rzędu w intencji wynagrodzenia, że miłość moja udzieli łaski pokuty iż nie umrą w mojej niełasce, ani bez Sakramentów świętych, a Serce moje będzie im ucieczką w ostatniej godzinie ich życia.
Zostało po niej 141 listów, które wydano drukiem. Są świadectwem objawień Chrystusa i powierzonej jej misji w Kościele, zapisem osobistych doświadczeń i przeżyć, ale także historii publicznego kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Pisała: „Nabożeństwa czerwcowe niech będą okazją, aby Bożemu Sercu wyrazić naszą wdzięczność, ale także niech uczestnictwo w nich będzie odpowiedzią na Jego miłość – przez naszą miłość i wynagrodzenie”. Czciciele i apostołowie Bożego Serca zwłaszcza w Polsce poświęcali samych siebie i naszą Ojczyznę Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Przez ten akt wyznawali, że Jezus Chrystus jest naszym najwyższym Panem, Stworzycielem, Zbawicielem i Królem. Uznali także, że jest naszym wiernym Przyjacielem, który nigdy nie opuści tego, kto mu zaufał. W tym roku obchodzimy stulecie kanonizacji świętej Małgorzaty Marii Alacoque. Odbyła się ona 12 maja 1920 roku i dokonana została przez papieża Benedykta XV.
Wśród różnych form czci Najświętszego Serca Pana Jezusa są liczne świątynie poświęcone Sercu Jezusa. W Polsce jest ich około 400. Pierwszy kościół ku czci Serca Jezusowego stanął w Polsce w Wilnie przy klasztorze sióstr wizytek w latach 1717 – 1756 jeszcze przed oficjalnym zatwierdzeniem kultu przez Rzym. Przy kościele wystawiono wysoką wieżę, a na jej szczycie wielkie serce ze złoconego brązu. (Kościół po wielu zmianach przeznaczenia po II wojnie światowej aż do 2005 służył jako więzienie). Pierwszy duży obraz Serca Jezusowego podczas uroczystej intronizacji został umieszczony w kościele klasztornym sióstr wizytek w Krakowie w 1718 roku przez matkę Teresę Szembek.
Pierwszy ołtarz Serca Pana Jezusa stanął w kościele jezuitów w Jarosławiu w 1744 roku. W Kozłowie (w diecezji lwowskiej) był czczony od roku 1766 obraz Serca Jezusowego jako cudowny. Powstają bractwa Serca Jezusowego od 1705 r. Cesarz Józef II (1780-1790) zniósł w swoim cesarstwie wszystkie bractwa Serca Jezusowego. W 1871 r Jezuici założyli w Krakowie Apostolstwo Modlitwy. Organ Apostolstwa Modlitwy – miesięcznik Posłaniec Serca Jezusowego rozchodził się w 1905 roku w nakładzie około 150.000 egzemplarzy. Jezuici bardzo popierali intronizację, czyli wprowadzenie obrazu Serca Pana Jezusa i jego cześć w katolickich domach. 8 grudnia 1872 r. Prymas Polski Mieczysław Ledóchowski poświęcił diecezję poznańską i diecezję gnieźnieńską Sercu Pana Jezusa. Działo się to w czasie Kulturkampfu. Diecezja krakowska i warszawska zostały poświęcone Bożemu Sercu w 1915 r, a diecezja lwowska w 1918 roku. W 1920 roku polscy biskupi w obecności przedstawicieli rządu, wojska i Sejmu poświęcili Sercu Jezusowemu cały kraj. Uroczystość zakończyła się procesją na Rynek Warszawski. Drugie poświęcenie miało miejsce na Jasnej Górze 27 lipca 1920 roku. Prymas Polski Edmund Dalbor w otoczeniu 17 biskupów odczytał Akt poświęcenia.
Najbardziej znany mi kościół związany z Sercem Pana Jezusa to mój kościół parafialny z lat dzieciństwa i młodości pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego w Gdańsku Wrzeszczu przy ulicy ks. prałata Józefa Zator Przytockiego dawnej „Czarnej”. To w tym kościele ślubowali moi rodzice, tu byłam chrzczona ja i moi dwaj młodsi bracia. Tu przystępowaliśmy do Pierwszej Komunii Świętej, otrzymaliśmy sakrament Bierzmowania. Tu pogłębiałam moją wiarę uczestnicząc w lekcjach religii a potem w Duszpasterstwie Akademickim. Tu braliśmy z moim mężem Konradem ślub prawie pięćdziesiąt lat temu, tu ochrzciliśmy naszego starszego syna i tu także był ochrzczony nasz najstarszy wnuk. Jako ciekawostkę podaję, że bliźniaczy kościół pod względem architektonicznym i pod tym samym wezwaniem spotkaliśmy w Olsztynie. Bardzo oryginalny ołtarz poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa spotkaliśmy w kościele Świętego Eustachego w Paryżu w dzielnicy Les Halles.
Duże wrażenie zrobiła też na nas Bazylika Sacre Coeur w Paryżu, zwłaszcza jej bryła, ale także wystrój wnętrza.
Pierwszą w Polsce powiernicą Serca Jezusowego była błogosławiona Dorota z Mątowów (1346 – 1344). W 1385 roku otrzymała ona rzadką nawet wśród mistyków łaskę „zamiany serc”. W czasie Mszy świętej w Gdańsku w kościele Mariackim Pan Jezus rzekł do niej: „Ukazałem ci Serce moje błogosławione i mój otwarty bok, byś na przyszłość wiedziała, gdzie szukać mego Serca i jak je ranić miłością”. Po śmierci męża Dorota wybrała życie pustelnicze i zamurowała się w katedrze w Kwidzynie.
Ksiądz Piotr Skarga , Jezuita (+ 1612) wypowiada się w słowach tkliwym o Bożym Sercu: „Pan Jezus na koniec daje nam Serce swoje w Sakramencie Ciała i Krwi swojej, a my go nie miłujemy i kupić u nas za takie pożytki tej miłości nie może”.
Największym jednak apostołem nabożeństwa do Serca Pana Jezusa w Polsce można nazwać jezuitę o. Kaspra Drużbickiego (1590 – 1662). Między rokiem 1640 – 1650, a więc na 20 lat przed objawieniami jakie miała święta Małgorzata, Maria, napisał słynne dziełko „Meta Cordium Cor Jesu” przetłumaczonego na język francuski i angielski. Na treść tego dziełka składa się dziewięć rozmyślań i osiem litanii do Najświętszego Serca Jezusowego. Święty Jan Eudes wprowadził nowość i łączył nabożeństwo do Serca Pana Jezusa z nabożeństwem do Serca Maryi. Nabożeństwo do tych dwóch serc wprowadził do Liturgii Kościoła. W 1648 roku wydaje książeczkę „O nabożeństwie do Najświętszego Serca Jezusa i Maryi”. Wiele narodów i państw poświęciło się Sercu Pana Jezusa. Między innymi Ekwador, Kolumbia, Belgia, Hiszpania, Francja, Meksyk i Polska. Dnia 3 maja 2020 roku na Jasnej Górze w imieniu Kościoła w Polsce Arcybiskup Stanisław Gądecki, Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski odczytał AKT ZAWIERZENIA POLSKI NAJŚWIĘTSZEMU SERCU PANA JEZUSA I MATCE BOSKIEJ KRÓLOWEJ POLSKI w solidarności z aktem zawierzenia Świata, Kościoła przez Pasterza Kościoła Portugalskiego w dniu 25 marca 2020 roku w Fatimie (tekst tu). Najświętszemu Sercu Pana Jezusa zawierza Kościół, wszystkie jego stany prosząc między innymi o oddalenie pandemii koronowirusa, bezrobocia i kryzysu gospodarczego.
Czerwiec 2020 rok. Wanda Lange
A to nasze albumiki:
Bazylika Bożego Ciała w Krakowie – stan z roku 2015
Akty poświęcenia (z 1920 r.) i zawierzenia (z 2020 r.) i obrazy NSPJ
Kolegiata Najświętszego Serca Jezusowego
Kościół św. Eustachego w Paryżu
Wanda i Konrad Lange
